مثل این میمونه که دستتو از آب پاک و درخشان یه چشمه پر کرده باشی و در حال نگاه کردنش باشی.و قند آب شه تو دلت.ولی یه چیزو فراموش کردی،چکه چکه آب داره از دستت میریزه و حالا تو فرسنگ ها از چشمه دوری.
زمان که بگذره،به آخرین قطره های آب توی دستت که نگاه کنی،کم کم به این میرسی که تو مال اون سرزمین نیستی.
زمان که بگذره،به "خالی" توی دستت عادت میکنی و عادت،یعنی فراموشی.
و این میشود پایان داستان.
و این میشود:
ای قایق شکسته به دریا خوش آمدی.
تمام.
داشتم به ر. میگفتم میخوام تو سیاهی فرو برم.میخوام هیچ مقاومتی نکنم و خودمم کمک کنم که تو سیاهی فرو برم.بعد گفت من خیلی فرو رفتم.هیچی نمیشه فقط بیشتر فرو میری.تا حالا تو سیاهی فرو رفتی؟نه.خب اگه نرفتی یه بار برو.
من ولی تصمیم گرفتم فرو نرم.چون یاد یه رمان افتادم.یه دختری میخواست خودشو بکشه بعد با خودش فکر کرد خب فکر میکنی چی میشه؟اینجا میفتی و خون ازت میره بعد پیدات میکنن و خاکت میکنن و یه مدت ناراحتن و تموم میشه.فکر کردی اگه بمیری اونا بعدا به خاطر تو تا آخر عمر عذاب وجدان میگیرن و اینجوری انتقامتو ازشون میگیری؟نه.و من فکر کردم که برای دنیا مهم نیست که من تو سیاهی فرو برم یا نرم.اون چیزی رو بهم برنمیگردونه.
بجاش تصمیم گرفتم معمولی ادامه بدم و از معمولی بودن لذت ببرم.بهترین رو ببوسم بزارم کنار.تلگرام نصب کنم و از عکس الف حالم بد نشه.کارای صد من یه غاز کنم.چمیدونم بزارم همه چی معمولی بره جلو.نزنم تو دهن کسی که بهم بگه تو هم یه آدم معمولی هستی.کسی از معمولی بودن نمرده.
خیییلی مسخره بود.خیییلی
بار nامی هست که دارم میام یچیز بنویسم.
لعنتی ها موفق شید!!
+پریروز نگا گفت داره تموم میشه ولی من دیگه آدم قبلی نمیشم.
+نمیدونم چرا،دیشب خیلی خسته بودم.خیلی زیاد.هیچ وقت این میزان از خستگیو تجربه نکرده بودم.نمیتونستم راه برم،انگشتامو به سختی تکون میدادم،احساس میکردم رفتم یه کوه جابجا کردم بعد اومدم پایین گرفتن زدنم.
نکته بعدی به شما ربط نداره.
+نه هر ستاره سهیل است اگرچه در یمن است
+ریحانه گفت مثل قبل خوشحالی از تموم شدنش؟بله لعنتی خوشحالم.مقیاسی هم نداری ازش.فقط جونی واسه خوشحالی کردن ندارم.
هنوزم به فیزیک تهران فکر میکنی؟میخوام تا ابد به فیزیک تهران فکر کنم.گور بابای همتون.
خیال خام پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود
و ماه را ز بلندایش به روی خاک کشیدن بود
پلنگ من_دل مغرورم_پرید و پنجه به خالی زد
که عشق_ماه بلند من_ورای دست رسیدن بود
گل شکفته! خداحافظ اگرچه لحظه ی دیدارت
شروع وسوسه یی در من به نام دیدن و چیدن بود
من و تو آن دو خطیم؟آری_موازیان به ناچاری_
که هردو باورمان زآغاز،به یک دگر نرسیدن بود
اگرچه هیچ گل مرده،دوباره زنده نشد،اما
بهار در گل شیپوری،مدام گرم دمیدن بود
شراب خواستم و عمر من،شرنگ ریخت به کام من
فریبکار دغل پیشه،بهانه اش نشنیدن بود!
چه سرنوشت غم انگیزی که کرم کوچک ابربشم
تمام عمر قفس می بافت،ولی به فکر پریدن بود
استرسی که امروز واسه نگار و نگار و الهه و دریا دارم دیروز واسه خودم نداشتم!
33دقیقه مونده هنوز
هووف...
+همچنان هیشکی زنگ نزد.کسی هم صدامون نزد بگه پاشید پاشید خواب بود همش
نکته 1:DONE!
اعتراف میکنم که هوار نزدم تموم شد،کسی رو هم بغل نکردم.فقط تند قدم برداشتم و اومدم بیرون که کسی رو نبینم.(هیچ گونه رمقی برای جواب دادن به سوالای چرت و پرت در خودم نمیافتم.)
ساعات اولیه،اصلا باورم نشد که تموم شده.همش فکر میکردم باید فردا صبح زود بیدار شم تاریخ ادبیات بخونم و جواب سوالای مارک فیزیکو چک کنم و زنگ بزنم نگار بگم سوال 33 آزمون 8رو بلدی؟[کول!مثلا میخواستم رندم عدد بنویسم ولی این دقیقا آخرین سوالیه که ازش پرسیدم!]
ولی الان تموم شده.یاه!
برگشتنی[از کنکور هنر(:دی) تا میتونستم آروم اومدم!خرامان خرامان!بعدم کتاب خریدم و گل مریم:)
الانم موجودی هستم که از بی خوابی رنج میبره!
بلههههههه
تموم
شد.
DONE:)
شوخی باشه انگار!
زنگ زدم به پریسا که عملی هنر چجوریه،کلی بهم توضیح داده که مهمه ها!مث آدم بشین امتحانتو بده.[چکیده ی حرفشه این.]
زنگ زدم به آقای ی. که یکی از بهترین دوره های بچگیمو سر کلاسای ارف اون گذروندم.ساز زدیم و بازی کردیم و خندیدیم و یه بار افطار مهمونشون شدیم حتی!6نفر بچه های کلاس شیرینی ماشین گرفتیم ازش با تمام فسقلیتمون!
بعد میگه تو انقد بزرگ شدی یعنی؟منم میخندم که به همین فکر میکردم خودمم!
شوخیه انگار
هر هر هر خندم میاد که فکر کن حالا بری هنر بخونی![معلومه که هنر خیلی هم خفنه.سوتفاهم پیش نیاد!]
اوج ماجرا این بود:_تو میخوای بری موسیقی؟+نه!
ولی ته دلم نسبت به آهنگسازی یه قلقلک هایی حس میشد!
واقعا برام جالبه که دستمو بزارم زیر چونم و با لبخند نگاه کنم ببینم چی میشه.بعد مثلا ختم بشه به تمرین کردن برای آماده شدن امتحان عملی آبان/آذر!
دوست داشتم تهش به این برسم که اتفاقی نیستن.دوست داشتم همه ی چیزای کوچیک و خرده ریزه ها و حتی کم رنگ ترین و دورترینشونو جمع کنم بزارم کنار هم و بعد دستمو بگیرم ببرم بگم نگا کن نگا کن،ببین چقد به هم ربط دارن.ببین.حالا تو هی بگو اتفاقی ان.دستم میلرزید ولی همیشه.دستم میلرزه هنوز.صدامم.
یکی دو روز پیش یه شعر خوندم از جاهدظریف اوغلو،و فکر کردم که اوه چه جالب،چه زیاد،یه شاعریم وجود داره به اسم جاهد ظریف اوغلو.امشب،داشتم دنبال یه چیز دیگه میگشتم باز یه شعر دیدم از جاهدظریف اوغلو.خوندمش،ولی کلمه ای ازش رو نگا نکردم حتی،همش چشم دنبال جاهدظریف اوغلویی بود که اون بالا نوشته بود.یکی داشت در میزد میگفت میگم اتفاقیه به نظرت؟
الان،یادم اومد به داستانی مشابه راجب هاری کامی،یا همچین چیزی[قطعا همچین چیزی].سخت بود اسمش.ولی دارمش که بعد برم بخرم کتابشو.
میگم اتفاقیه یعنی هربار که اتفاقی مثلا همش شبیه هم میشه؟میترسم.میترسم که بهت بگم چون چگالی حضور مشابه ها ممکنه زیاد باشه و اینا،میترسم بگم آره اتفاقیه.بیشتر از اون که بگم نیست.
بیشترین ترسم ولی برمیگرده به الی.
یه آهنگی بود،اسمشو نمیدونستم،خوانندشو نمیدونستم،حتی دقیق یادم نبود انگلیسیه یا یه زبون دیگه فقط به شدت ریتمش تو سرم بود و به شدت دوست داشتم گوشش بدم.
یه لینک بود که هیچ وقت باز نشده بود.مشکل داشت انگار.از چندماه قبل از اینکه بخوام این آهنگه رو گوش بدم.
یه شب،داشتم به آهنگه فکر میکردم و خیلی اتفاقی دوباره رسیدم به اون لینکه.با اطمینان 99درصدی از باز نشدنش،صفحه رو لمس کردم.باز شد.همون آهنگه بود.
سه چهار روز قبل از الی.
بعد گفتم هییی!دیدی؟؟اتفاقی که نیست که؟؟
بعد که الی رفت،دستم بیشتر از همیشه لرزید.
دارم فکر میکنم قبل الی،حالم خوب نبود.اصلا خوب نبود.سیاه سیاه.حافظم دعوام کرده بود حتی!چه چیزی از این بالاتر که اون اتفاق حالمو خوب کرد؟واقعا حالمو خوب کرد.و با اون سیاهی نرفتم پیش الی.
نمیدونم چرا اومدم اینا رو نوشتم.فقط اونجا نوشته بود جاهد ظریف اوغلو،و من داشتم به خرده ریزه ها نگاه میکردم.
من فقط به تموم شدنش فکر میکنم.
به هیچ چیز دیگه ای فکر نمیکنم.
نمیپرسم خوب میشه یا نه.
نمیپرسم چی میشه یعنی.
فقط و فقط به تموم شدنش فکر میکنم.به لحظه ای که تموم شده باشه همه چی.
و،شاید،ترسناک باشه که چجور تموم شدنش برام مهم نیست و فقط تموم شدنش برام مهمه.
و فقط جمع کردن کتابا و باز کردن جعبه ی سازم مهمه.
و نمیدونم.
ببینید،منطقا،عادلانه طور،مهربانانه،و حالت خوبش اینه که خوب تموم شه.
خوب تموم شو
خوب تموم شو
خوب تموم شو
میدانید،شما باید بدانید که من،خوشحالم.خیلی خوشحالم.خیلی خیلی زیاد.
دوران هجر گذشت و ما هنوز زنده ایم.
همه ی اتاق رو کاغذ و کتاب برداشته و من خوشحالم.
به طرز عجیبی رها شده ام انگار
یکجور خالی لذت بخش
حس بعد از اولین نشانه های بهبودی بعد از یک سرماخوردگی سخت
آرامش بعد از سه چهار ساعت گریه ی بی وقفه
احساس بعد از تمام کردن آخرین قطره ی شیرکاکائو و مچاله کردن پاکتش
مثل دراز کشیدن و بستن چشم ها بعد از یک روز شلوغ
آخرین دونه ی نوروبین،آخرین روز کلاس ریاضی،آخرین تست های گاج،آخرین...
برای من بیزار از خداحافظی،هیچ وقت،هیچ تمام شدنی،هیچ رفتنی،هیچ روز آخری،انقدر لذت بخش،انقدر تسلی بخش،انقدر آرام نبوده.
هیچ وقت هیچ وقت
وقتی مدت خیلی کمی مونده غر زدن موضوعیت پیدا نمیکنه.
تقریبا هیچی موضوعیت پیدا نمیکنه.
ولی،دلم اینها رو میخواد:
اول اینکه باید زمستون باشه برای چیزایی که دلم میخواد.یا پاییز.یا اوایل بهار که هوا هنوز بعضی وقتا سرده.
شب باشه.دیروقت.از 11/12شب به بعد.
تو جاده باشیم.جاده خلوت باشه،آسمونم صاف باشه.سقف ماشینم یه طوری باشه که از توش آسمون پیدا باشه.
یه پتوی چهارخونه ی آبی پیچیده باشم دورم،یکی از اون ماگا که دادم به ریحانه دستم باشه پر چای سبز،پامو جمع کرده باشم تو بغلم و رو صندلی عقب کنار در نشسته باشم.
رادیو روشن باشه.با صدای کم.آهنگ عاشقونه ی آروم پخش کنه و بگه شبتون به خیر و وسطش شعر بخونه.
یکی یه جا منتظرمون باشه.مثلا یکی منتظر باشه بریم خونشون باهم بریم شمال.عروسی یکی باشه.تولد باشه.یه چیز خوب.اصلا یکی منتظرمون باشه بریم خونشون از فرداش بریم خرید مثلا.
کسی حرف نزنه.
پتو رو محکم بپیچم دورم و دستمو حلقه کنم دور ماگم،رادیو گوش بدم و جاده ادامه داشته باشه.
چهار پنج ساعت فقط.
