درسته که مزش مثل آموکسی کلاوه[آنتی بیوتیکه]،ولی آموکسی کلاو میخوردم خوب میشدم دیگه.گرچه هنوز فکرشم آزار دهندست.
جاری و خازن خوندن هم اولش همچین مزه ای داشت،الان خیلی بهتره،کم کم داره مزه ی حلوای کاسه ای میده!
ترک کردن گوشی و آهنگ هایش و یادداشت هایش و جستجوگر و شعرخوانی اینترنتی هم همچین مزه ای داره!
الان یه قاشق پر آموکسی کلاو دستمه دارم نگاش میکنم.بر سر آنم که بخورمش.
به امید آنکه روزی مزه ی حلوا بده!:)
فعلن:)
لبخند یادت نرود...:)
