خوش حالین؟

عمه مهربونه،نمیتونه راه بره،هربار که میریم میگه بیا بشین کنارم.خاطره تعریف میکنه،از جوونیاش میگه،گاهی اشک جمع میشه تو چشماش،گاهی دوتایی بلندیلند میخندیم.بهم میگه همیشه برات دعا میکنم،نصیحتم میکنه،با نگرانی میگه عمه حواست به خودت باشه ها.جوری که خجالت میکشی حواست به خودت نباشه!

احوال همه رو تک تک میپرسه.حتی حال پارسا رو هم میپرسه.این سری داشت میگفت خاله اینا خوبن؟خوشحالن؟گفتم آره خوبن،همشون خوبن.حرفم تموم شده تموم نشده با بیقراری دوباره گفت "خوشحالن؟"،لبخند زدم گفتم آره عمه،"خوشحالن".آروم گرفت...

برف می بارد؛برف می بارد به روی خار و خاراسنگ.

فارسی عمومی بود،ما شعر خوندیم،و من حس کردم نمیخوام برم خونه.

از ارم تا نمازی هماهنگ نشدیم نهایتا تنها رفتم.بلیتم ارور داد.گفت خانم بلیتتون واسه فرداست.گفتم وای!امروز شنبه بود.

برگشتم برم هنروتجربه.گفتم فیلم دارین؟-آره.6._خب خوبه.تا 8 هست دیگه؟_تا 9._پس مرسی.

گفتم میرم حافظیه،رو صندلیای اونور(!) میشینم شجریان گوش میدم.حافظیه سخنرانی بود.

منم برگشتم خونه.دم در بهم گفتن چرا حس ترست کار نمیکنه؟خب نمیتونستم توضیح بدم که داشتم آهنگ گوش میدادم و تو اون لحظه ترسیدن مسئلم نبود.

چیزای زیادی هست که نمیتونم توضیح بدم.

بغض در میان راه                                         

_در کویر تفته ی گلوی من_

ساقه ای شکسته بود.

یا

بر نمی شد گر ز بام کلبه ها دودی،

یا که سوسوی چراغی گر پیامی مان نمی آورد،

ردپاها گر نمی افتاد روی جاده ها لغزان،

ما چه می کردیم در کولاک دل آشفته ی دم سرد؟

نمیشه توضیح داد که تو اون لحظه های شعر خوندن چی شد که روزا عوض شدن.اینو نمیشه توضیح داد.

و بیشتر...

این یکی پاییز،اگر نگار و شعرخوانی ها و چرک نویس و پاک نویس های شعرهاش را ندارد،اگر ظرف انار الهه کنار طاقچه اش نیست،اگر جمع کنار آبخوری را ندارد و خیلی چیزهای دیگری که جایشان را دادند به دلتنگی را ندارد،بهترین چهارشنبه های این چندسال را آبستن است.

چهارشنبه هایش قرار است دست مرا بگیرند و ببرند به دنیایی از رنگ و صدا.

قرار است قشنگ شروع شوند،برسند به ظهر و تا شب رویایی ادامه پیدا کنند.کلی صدای کمانچه دارند.

قول "لبخند" داده اند به من چهارشنبه ها.به اندازه ی همه ی روزهای هفته.