و داستان به جایی میرسه که من اشک میریزم و همزمان حس خاصی ندارم.
و دارم خفه میشم زیر بار این همه حرف.زیر بار این همه حسی که معلوم نیست چی ان و با "هیچ حسی" پر شدن.
و هیچی.
و حسی نمونده که ازم بخواد چیزی بنویسم.
سیل میشه یه روز.
تو بلندترین نقطه ی شهر وایمیسم و فریاد میزنم حرفامو.
کاش روز شه این شب...
آخ کاش روز شه
دلم میخواد سرمو فرو کنم تو کلمه ها و شعر بخونم و شعر بخونم و همینجور شعر بخونم.
مثل امروز تو کتابخونه.لبخند به لب،برق به چشم،قهقهه در دل،میخوندم مشکل درد عشق را حل نکند مهندسی...و لبخندم از این سر کتابخونه تا اون سر کتابخونه کش اومده بود.و برق چشامو حس میکردم خودم.
الان هم دلم میخواد دراز بکشم و شعر بخونم و شعر بخونم تا خوابم ببره.
شب
بدون تو
چگونه تمام می شود؟
وای که تو این لحظه ها کنترلم از دستم خارج میشه!ددلاین هوم ورک و میان ترم و تمرین و فلان و بهمان رو در نظر بگیرید،معلق تو هوا،صامت،یه نسیم آروم،کم کم صفحه تار میشه،فلان و بهمان دور و دور و دورتر میشن تا گم شن،لبخند من بیشتر و بیشتر کش میاد،چشمای من بیشتر و بیشتر برق میزنه،دلمم میرقصه واسه خودش...!
این دنیای من نیست؟خب نه!نیست.
دنیای من هیچ وقت معلوم نشد.از همه چی دوتا بود.تضاد همیشه اینجا بیداد میکرد!
ناراحتم از اینجایی که هستم؟نه نیستم!من قرار بود ته تهش بگم آره این خوبه،چون گشتم تا برسم بهش.
یه مود هست که میگه آره،فکر کن که نمیفهمم.اینجوری همه راحت تریم.مود خوبیه!
مود بعدی میگه از اونجایی که نمیفهمم،دفعه بعدی میرم انفرادی.
مود سومم میگه بیخیال بابا!
_بله.خیلی راحت تره اگه من هیچ نظری ندم.خودمم بد نمیشم.اصلا من نمیشناسم اونا رو.شاید تهش یچیز دیگه شه.ولی،منم یه روزایی همین حس افتضاحو داشتم.و خوشحال میشدم اگه کسی این حرفایی که نگفتم ولی دلم میخواد بگمو بهم میگفت.حالا تهش من بشم آدم بده که بشم!من میدونم چی میگه.میدونم وقتی میگه خوب نیستم،دقیقا یعنی چقدر بد.و چقدر بد.و چقدر بد.
_کیانا هم میگفت:درکل زندگی ساده تر از ای حرفاست![در جهت اون تیکه ی مود سوم البته.]
