هیچ وقت احتمال دوست نداشتم
دوست داشتم تهش به این برسم که اتفاقی نیستن.دوست داشتم همه ی چیزای کوچیک و خرده ریزه ها و حتی کم رنگ ترین و دورترینشونو جمع کنم بزارم کنار هم و بعد دستمو بگیرم ببرم بگم نگا کن نگا کن،ببین چقد به هم ربط دارن.ببین.حالا تو هی بگو اتفاقی ان.دستم میلرزید ولی همیشه.دستم میلرزه هنوز.صدامم.
یکی دو روز پیش یه شعر خوندم از جاهدظریف اوغلو،و فکر کردم که اوه چه جالب،چه زیاد،یه شاعریم وجود داره به اسم جاهد ظریف اوغلو.امشب،داشتم دنبال یه چیز دیگه میگشتم باز یه شعر دیدم از جاهدظریف اوغلو.خوندمش،ولی کلمه ای ازش رو نگا نکردم حتی،همش چشم دنبال جاهدظریف اوغلویی بود که اون بالا نوشته بود.یکی داشت در میزد میگفت میگم اتفاقیه به نظرت؟
الان،یادم اومد به داستانی مشابه راجب هاری کامی،یا همچین چیزی[قطعا همچین چیزی].سخت بود اسمش.ولی دارمش که بعد برم بخرم کتابشو.
میگم اتفاقیه یعنی هربار که اتفاقی مثلا همش شبیه هم میشه؟میترسم.میترسم که بهت بگم چون چگالی حضور مشابه ها ممکنه زیاد باشه و اینا،میترسم بگم آره اتفاقیه.بیشتر از اون که بگم نیست.
بیشترین ترسم ولی برمیگرده به الی.
یه آهنگی بود،اسمشو نمیدونستم،خوانندشو نمیدونستم،حتی دقیق یادم نبود انگلیسیه یا یه زبون دیگه فقط به شدت ریتمش تو سرم بود و به شدت دوست داشتم گوشش بدم.
یه لینک بود که هیچ وقت باز نشده بود.مشکل داشت انگار.از چندماه قبل از اینکه بخوام این آهنگه رو گوش بدم.
یه شب،داشتم به آهنگه فکر میکردم و خیلی اتفاقی دوباره رسیدم به اون لینکه.با اطمینان 99درصدی از باز نشدنش،صفحه رو لمس کردم.باز شد.همون آهنگه بود.
سه چهار روز قبل از الی.
بعد گفتم هییی!دیدی؟؟اتفاقی که نیست که؟؟
بعد که الی رفت،دستم بیشتر از همیشه لرزید.
دارم فکر میکنم قبل الی،حالم خوب نبود.اصلا خوب نبود.سیاه سیاه.حافظم دعوام کرده بود حتی!چه چیزی از این بالاتر که اون اتفاق حالمو خوب کرد؟واقعا حالمو خوب کرد.و با اون سیاهی نرفتم پیش الی.
نمیدونم چرا اومدم اینا رو نوشتم.فقط اونجا نوشته بود جاهد ظریف اوغلو،و من داشتم به خرده ریزه ها نگاه میکردم.
