هنرمندها به بهشت می‌روند
شنبه, ۲۸ مرداد ۱۳۹۶، ۱۰:۵۴ ب.ظ
«باورت بشه، عاشقت منم، باورت بشه...»
مثلا فکر کنیم هرسال در ده عروسی این آهنگ برای رقص ِ دونفره‌ی عروس داماد پخش شود، بعد یکیشان-که در أین مورد داماد بود - باورش شود و بالاخره لبخندش را ببینیم.
حالا یک آدمِ خوشبخت‌تر از منصور نشانم بدهید.
هر لحظه، در یک گوشه‌ای از دنیا، وقتی خودت باورهایت تمام شده یک نفر ممکن است یکی از آهنگ‌هایت را بشنود و باورش شود، وقتی خودت ناراحتی یکی با آن‌ها لبخند میزند، خودت مرده‌ای یکی یک گوشه‌ای خودش، با یارش، با آن می‌رقصد، یکی یک‌جایی با یکی از آن‌ها گریه میکند و آرام می‌شود
کتابت، آهنگت، نقاشی‌‌ات، مجسمه‌ات،نمایشنامه‌ات...
انگار کپی‌هایی از خودت در دنیا پراکنده شده‌اند که مردم احساس ِ بهتری داشته باشند
هنر معجزه نیست؟ :)
