و خورشید لیمویی تر از همیشه بتابد

از پل که بگذریم یک لیمویی کم رنگ میپوشم میپرم به عمق یک آبی خنک.شاید هم یک آبی خنک بپوشم بپرم به عمق یک لیمویی کم رنگ.

ره...اای رها.                                                                          

میگذارم آبی برود داخل چشمم.آبی آبی بشود همه چیز.

لیمویی برود داخل دهانم،بینی ام،همه ی وجودم را بگیرد.

بروند داخل گوشم.گوشم را پر کنند.

و من یک دختر لیمویی باشم که فقط لیمویی ها را به حریمش راه میدهد،و فقط آبی ها میگذرند از فیلتر چشمش و فقط آبی لیمویی ها جاری میشوند در گوشش. و بقیه ی دنیا را میگذارم برای دنیا.

غرق میشوم در لیمویی خنک و در همان غوطه وری داستانهایی های با گل های ریز رنگی رنگی میخوانم و شعرهای ستاره ستاره ای.

آبی را میگذارم کورم کند،لیمویی از دهانم برود تا معده ام را پرکند و کم کم بالا بیاید و از گوشم بزند بیرون.بند بند وجودم خنک شود. 

از پل که بگذریم...