غم اغیار

میدونی،یهو همه چی عوض شد.از یه حالت تسلط نسبی به همه چی به یه اسب افسار گسیخته تبدیل شد که دنبالش کشیده میشدم.

خب،دبیرستانو که نگاه میکنم سال اولش سال خوبی بود!سال کف حیاط دراز کشیدنا و بابابستنی ها و پنجشنبه های آفتابی مزین به الی،خنده های دونفره ی سرکلاس و بجث های دونفره و آواز خوندنای دونفره ی من و الهه.بیشتر از اون که درس بخونم خوش گذروندم اون سالو.خوب.با یه حال خوب.

دوم!وای از این دوم!که از همون غروب شهریوری خیابون نشاط،حالم تا آخر سال هم غروبی موند.هم غریب.سال خستم از هرچی رسیدن اگه پشتش سفری نیست...

حافظ همیشه دم دست(حتی با خودم میبردمش مدرسه)و شوق و ترس و دلهره...دلهره...دلهره...

و سوم.سوم؟خب بزرگتر شده بودم.حتی یه جاهایی به تعادلم رسیدم.

تیر.20تیر.

بعدش یه گیجی مفرط بود.یه خستگی.و منی که لبخند میزدم.و منی که کنار میومدم.و منی که مضطرب بود.

حالا اما،شاید شبیه هیچ کدوم از روزای قبلی نیست.حالا من هی تو تجربه های قبلی تو خودم دنبال یه چیزی میگردم به اسم تسلط.به آدمی که همیشه به بهترین بودن عادت داشته میگم که آروم باشه.

میگم تموم شد اون گم شدگی.میگم تو به روزای تسلطت نزدیکی.

حالا از بین همه ی حرفای پ. که رو دور تند تکرار میشه،از بین درصد و رتبه هایی که هی میچرخن تو سایت و گوشی و تو ذهنم،از بین همه ی استرس ها،قلمچی ها،عمومی ها،اختصاصی ها،بیشتر از همه ی اینا میخوام خودمو بکشم بیرون.مثل یه لباس اتو کشیده ی صاف.چوب لباسیشو بگیرم،یه دستی بهش بکشم،بهش بگم از همشون مهم تری.از همه ی همه ی همشون.بگم سعی کن همیشه همینجوری صاف بمونی.چروک نخور بین چرخ های روزگار.اگه همه ی اینا هست،خب تو هم هستی:)

تو هم هستی و توانایی عجیبت تو مسلط شدن.