هیچ وقت از ذهنتون گذشته...؟
هیچ وقت از خودتون پرسیدین اگه قرار باشه یروز تنها زندگی کنین چجوری میخواین ادامه بدین؟اگه شما مونث هستین این سوال به طور جدی تری مطرح میشه.
همین الان تصور کنین.شما،تو دوران نوجوونیتون یه دختر سرزنده و شاد هستین که نصف دیوان حافظ رو حفظید و جای جای اتاقتون شعر حافظ نوشتید.بعد با یک عدد پسر(!) آشنا میشید و حس میکنید که دوستش دارید و ازدواج میکنید.حالا 23سال گذشته.شما بچه دار نشدید و شوهرتون ول کرده رفته!دقیقا همینطوره.خب،چه میشه کرد؟
یه خونه ی 20/30متری اجاره میکنید.از صبج میرید سر کار تا 1ظهر و عصر از 4:30 تا 10 شب.تو یه مغازه ی لباس فروشی.بقیه ی وقتتون(؟!) رو هم خیاطی میکنید.الان سر برجه.شما حقوق گرفتید.قصد حاجی که ازش ظرف های لازمه ی زندگی رو گرفتید دادید،پول مانتوی ماه پیش رو،پول چندتا کرم و دارو،و خرید خونه.الان 70تومان دارید و باید باهاش تا آخر ماه سر کنید.
خب؟افسردگی گرفتید؟همه جا پر خاکه؟نه!خونه زندگیتونم تمیزه و تا حد امکان همیشه لبخند به لبتونه و شوخی میکنید.
من الان از خونه ی همچین شخصی برگشتم.
هیچ فکر کردید بهش؟چقد قوی هستین برای همچین روزی؟
دور نیست.اصلا.
خیاطی بلدید مثلا؟ارتباط با دیگران؟
اگر گشت و یک وقتی صاحب کار/مدیر شرکتی مغازه ای جایی شدید،حتما برای کارکنانتان بیمه رد کنید.حتما.
