از یه جایی به بعد

یه دوستی یه بار بهم گفته بود از یه جایی به بعد دیگه هیچی مث قبل نیست(یا یک شعری شاید!)

نیست.هیچی مث قبل نیست!نمیدونم قبلنا چجوری بود دقیقا،ولی عوض شده دنیام،نگام...

نمیدونم بزرگتر شدم و دارم بیشتر میبینم یا قبل از اینم دنیای اطرافم این شکلی بود!یا هم من عوض شدم هم اطرافم!

و یه چیز دیگه اینکه قبلا انگار چیزا واقعی تر بود!نمیدونم چطور توضیح بدم واقعا ولی تا چند وقت پیش کلاس موسیقی واقعی تر بود،الان سرکلاس که نشستم یه ذره انگار هاله هست دور کتاب،پایه نت،دور نت ها.قبلا بستنی خریدن خیلی واقعی تر بود!الان انگار وقتی دارم نت ها رو نگاه میکنم یا دارم پول میدم که بستنی بگیرم انگار یه قسمت از روحم اونجا نیست.وقتی دارم تلویزیون نگاه میکنم همه ی وجودم درحال تلویزیون نگاه کردن نیست!

میدونید قبل از مرحله2،انگار هیچی تو دنیا غیر از کتابای نجومم واقعی نبودن.من غذا میخوردم که بعد بیام المپیاد بخونم،میخوابیدم که بیدار شم المپیاد بخونم،میرفتم مهمونی که با انرژیش المپ بخونم،تو مهمونی به محض تنها شدن به نجوم فکر میکردم،به کتابام.میرفتم بیرون،کلاس،خرید،عید دیدنی،حافظیه که...

واقعا انگار بقیه ی دنیا وجود نداشت.بقیه ی وقت ها غیر از وقتایی که داشتم نجوم میخوندم واقعی نبودن.

الان اون دوران تموم شده ولی دیگه هیچ وقت چیزی مثل قبلش نشد.

دلم میخواد گریه کنم...دلم میخواد بردارم همه ی اون روزا و اون خنده ها رو بغل کنم.

اون وسطا همش برمیگشتم به خودم میگفتم چیکار داری میکینی؟؟زهرا چیکار داری میکنی با زندگیت؟؟

واقعا دیوانگی به نظر میومد و بود و هست!

نمیدونم!یه حس دلتنگی دارم.

فکر میکنم قوی ترم الان.آماده ام.آماده ام واسه مسیر پیش رو:))آماده ام واسه شروع یه مسیر جدید و بیقراری جدید!:))

میدونید یه روزایی حس میکردم دارم محو میشم.یه جایی بودم وسط آسمون و زمین آویزون.تو یه فضای خاکی رنگ.میخواستم پرت شم ته یه آب عمیق.یه آبی تیره.که یه ذره از محوی دربیام!حس میکردم رو زمین نیستم.نبودمم واقعا.تو هوا راه میرفتم!

حس میکردم یه جارو برقی بزرگ بالا سرمه و داره روحمو میکشه داخلش و همین روزاست که محو شم از دنیا!

امیدوارم که عاقبت به خیر شیم:))

       هم صبر بر حبیب که صبر از حبیب نیست...