من خیلی دوست دارم خودمو خیلی دوست داشته باشم

حس میکنم اندازه‌ی سه سال قبل از این ناراحتم

شاید حس میکنم کافی نیستم

حس میکنم بی‌مصرفم

راستش دوست نداشتم بگم، ولی اینجور حس میکنم

دوباره خودمو دیدم که سرمو کردم زیر آب و آب میخوره تو صورتم و چشمامو باز نگه داشتم و آب زیاده و سنگینه و میخوره تو صورتم

این یعنی اندازه‌ی سه سال قبل از این ناراحتم

معده‌م درد میگیره و فکم و سرم و گردنم

و با گریه دو شب میرم که آمپول مسکن بزنم

این یعنی فکر کنم ناراحتم 

چیزی تو من شکننده شده و ترمیم نشده

یا شاید شکننده نیست ولی بار زیادی روشه

من واقعا ناراحتم

باید کلی دروغ و پنهان‌کاری کنم تا چندروز دوست‌پسر دورمو ببینم

باید روزهای زیادی قوی باشم

پروژه‌هایی رو انجام بدم که خودم انجام ندادم

باید مقاومت کنم جلوی ذهن مقایسه‌گرم. با همه‌چی

با معیارهای زیبایی

من امید تو دلم دارم

من اندازه‌ی اون روزا چیزا رو سیاه نمی‌بینم

ولی خسته و ناراحت و شکننده‌ام

ساب

اصن ازم نپرسیدی که قرصامو خوردم یا نه.

و حتی نپرسیدی چرا درد میکنه

نه نخوردم.

چون بیسکوییت خورده بودم.

از اون لحظه‌ها بود که میخواستم‌ خرخره بجوم

از اون لحظه‌ها بود که میخواستم خرخره بجوم

یه ایتس دیس وی

و البته که بسیار دوری
و بسیار ندارمت

د وی دیز دیز آر پسینگ

یه الگوریتم زمان‌بندی  وجود داره که اسمش سلفیش راند رانبینه.
واقعا زیبا نیست؟


اند هی هز اسکد که خانوم م. همه چی تحت کنترله؟ و بهش خواهم گفت اوه بله معلومه که هست مستر میم.

کیستی که من این‌گونه

من متنفر بودن بلد نبودم و دلم اندازه‌ی کوچیک‌ترین چیزی که هست تنگ شده بود.

من قطره‌قطره اشک ریخته بودم و فکر کرده بودم که از کجایی، کاشفته می‌نمایی

من فکر کرده بودم دنیا خیلی مسخره‌ست

اگه نباشی

من متنفر بودن بلد نبودم ولی چیزی در من میخواست خرخره‌تو بجوه اگه کسی رو بیشتر دوست داشته باشی

من متنفر بودن بلد نبودم و تو نمیدونی این چندهزارمین شبِ بی‌خوابیست

تو دوری

و من فکر میکنم کیستی که من این‌گونه

و بنویس :) به خاطر همه‌ی وقتایی که نبودی حتی، و نوشتنت مید مای دی، مای ویک، مای لایف

من خیلی دوستت دارم. همه‌تونو. تورو خیلی بیشتر. من خیلی دوست دارم حتی اگه بد شم. من تو همه‌ی لحظه‌های بدمم خیلی دوستت دارم.

حتی اگه خونده نشه، حتی اگه گریه کنم :)

اینجا هنوز اینجاست و کی میتونه بگه که از خاصیت ِ مجیکالش کم شده.

اینجا هنوز اینجاست و من میتونم هنوزم وقتی دارم زار میزنم توش چیز بنویسم.

و وقتی که استرس و سردرد و چشم‌درد و فشار و فلان روزامو گرفته.

من سیگنال نویز سفید بلدم و فردا یه روش یاد میگیرم برا پیدا کردن نزدیک‌ترین دونقطه بین تعدادی نقطه‌ی رندوم. اینا خوبیای ماجراست.

و یه کاور لپتاپ به غایت قشنگ، و سارا که به غرام گوش داده و ویدئوهای خوشحال‌کننده از آنیتا.

اینجا هنوز اینجاست حتی اگه خونده نشه.

ما یه سری فرزانگانی بودیم که دوست دارم خودمونو.

من همون آدمِ انتخاب راه‌هاییم که خودم میخوام، حتی اگه از استرس گریه کنم یا هر روز از فشار سردرد بگیرم.

میخواستم بگم این حجم از تنفرو تا حالا حس نکرده بودم، دیدم میتونم روون‌تر از این چیزا باشم حتی :)

اینجا کسی‌ست پنهان چون جان و خوشتر از جان

اینجا کسی‌ست پنهان دامانِ من گرفته

خود را سپس کشیده پیشانِ من گرفته

باغِ همیشه‌بهار

تقویم را معطلِ پاییز کرده است

در من مرورِ باغ ِ همیشه‌بهار ِ تو

طلوع من

طلوع من

طلوع من

وقتی غروب سر بزنه، موقع رفتن منه