نمیدونم برای چی دارم گریه میکنم:-D
نکته اینجاست.
اینکه متعلق به جایی نیستم؟ گروهی چیزی
۴تا دوست مثلا که صبح تا شب چرت‌وپرت بگیم باهم؟
به دوستای آدما حسودیم میشه. به آدمایی که دوستایی دارن که بیان پیششون :)
یک هفته و یک روزه که همش دارم گریه میکنم. غیراز شبی که تو اومدی
برای اینکه از اینکه استاد مدارمنطقیم بی‌جهت به بعضیا بی‌احترامی میکنه بدم میاد
از استاد ریاضی مهندسی که چشماشو نازک میکنه برام هم بدم میاد
از جاوا خوشم میاد ولی دوست دارم جواب ِ سوالامو بدونم
دوست دارم تو نزدیک باشی
نمیتونم برم حمام چون یه کوچولو سرما عواقب ِ بدی داره. از اینکه نمیتونم برم حمام خوشم نمیاد
دوستامو از دست دادم
ساعت‌ها گریه کردم واسه زلزله. بیشتر تو دلم
نمیدونم از چی خوب نیستم، ولی خوب نیستم.
شاید از خلاصه کردنِ دنیام.
شاید از ترسِ از دست دادن
مشتامو محکم بستم و چشمامو بستم و جیغ میکشم که نه، بمونید
از همه‌چی میترسم. از اینکه مامان نباشه، از اینکه تو نباشی ولی من باشم، از اینکه موفق نشم، از اینکه دوست نداشته باشم، دوست داشته نشم
چی داره اینجوری ترسو تو من ریشه می‌دوونه؟ اینکه تو نیستی؟
چقد دلم باور میخواد. دلم ایمان میخواد.
نبودِ باور اینجوریه، از درون فرومی‌پاشی :)
گاد :) از عظمتت میترسم و از ناتوانیم
باید یادم بیاد مهربونیت
و یادم بیاد که همین الان همینجا باید خوشحال باشم و لذت ببرم نه اینکه منتظر ِ ایستگاه ِ بعدی باشم
:)
روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست
منت خاک درت بر بصری نیست که نیست
ناظر روی تو صاحب نظرانند آری
سر گیسوی تو در هیچ سری نیست که نیست
اشک غماز من ار سرخ برآمد چه عجب
خجل از کرده خود پرده دری نیست که نیست
تا به دامن ننشیند ز نسیمش گردی
سیل خیز از نظرم رهگذری نیست که نیست
تا دم از شام سر زلف تو هر جا نزنند
با صبا گفت و شنیدم سحری نیست که نیست
من از این طالع شوریده برنجم ور نی
بهره مند از سر کویت دگری نیست که نیست
از حیای لب شیرین تو ای چشمه نوش
غرق آب و عرق اکنون شکری نیست که نیست
(می‌فرمایند که انسانِ هوشمند در برابر ِ حق آرام است یا همچین چیزی :). اینه که دست و پا زدن خوب نیست. جریان داره میره، شناور باشید! درونم یکی میگه اگه جایی که من میخوام نمیره چی؟ میگم دقیق نمیدونم، حداقلش اینه که میره.)
