بارون شهریوری!:)

رادیو هفت اگر الان بود،برایمان پخش میکرد که:

زمستون...

تن عریون جاده زیر بارون...

پرلود پرده ی سوم

وقتی داشتم "درک و دریافت" موسیقی نوشته ی راجر کیمی ین رو میخوندم و این دوجلسه ی آخر که سر کلاس تئوری نشسته بودم،احساس احمق ترین آدم دنیا در حین انجام احمقانه ترین کار دنیا رو دارم.

وقتی داشتم زیر جمله ها خط میکشیدم که فردا از آقای احمدی بپرسمشون،داشتم فکر میکردم خب آخه دونستن اینکه زیر و بمی،دینامیک رنگ صوتی و کشش فقط واسه صداهای موسیقاییه یا نه به چه دردم میخوره.به چه درد کنکور و ورودی دانشگاه و خود دانشگاه و به چه درد فیزیک میخوره!و چشم اندازمم تقریبا چیزی در حدود 1/5سال پیش رومه.تابستونی که اولش امتحان میدم و آخرش نتیجه میاد و حالم از اواسط تا آخر اون تابستون و اینکه راضی خواهم بود یا نه.

از این دید و با این چشم انداز،از فکر احمقانه بودن هفته ای دوساعت نشستن سر اون کلاس و حرفای آقای احمدی میخوام بالا بیارم!یعنی میخوام سال دیگه این موقع حالم خوب باشه!و نمیدونم این صرف وقت واسه این کلاس صلاحه یا نه!در واقع از این دید صلاح نیست!

یک دید دیگه ای هست که میگه شما تو زندگیت نباید یک بعدی باشی و محدود به یه مقوله ی خاص.یک زاویه ی دیگری هم هست که میگه آدم باید به علاقه و تفریح و خلاصه فعالیت های خارج از درسی هم برسد![البته علاقه ی اصلیم فیزیک هست!و اصولا شرایط خیلی تاثیر داشت در رفتن من به کلاس موسیقی.]این نگاه،چشم اندازش میشود هر زمانی به غیر از 1/5سال پیش رو!که چون ماشین زمان برای برگشت به گذشته نداریم یعنی از بعد از شهریور سال 95!

علی رقم اینکه این کتاب اولین کتاب جدی و درست حسابی موسیقی هست که میخونم،و 30/40صفحشو هم بیشتر نخوندم،اصلا کار سختی نیست پی بردن به محشر بودنش!

امشب علی رقم همه ی حس های احمقانه ام حین خواندنش،وقتی داشتم طرح شنیدنی اش رو نگاه مینداختم[پرلود پرده ی سوم اپرای لوهنگرین،اثر ریشارت واگنر]،حس خیلی خوبی به همراه اینکه چقد کتاب ماهیه(!) بهم دست داد!از این جهت که همیشه غبطه میخوردم به اینایی که حرفه ای موسیقی گوش میدن و حرفه ای لذت میبرن!منظورم کسایی هستن که موسیقی کلاسیک گوش میدن و میفهمن که فلان جا آهنگساز خیلی کار خفنی کرد یا چیدمان سازها خیلی خوبه یا این تضاده که ایجاد شد خیلی بامزه بود و چیزهایی از این دست!بعد دیدم که با خوندن کتاب و گوش دادن به طرح های شنیداریش،و تلاش هایی از این دست،رسیدن به اون مرحله حداقل در حد یه لذت نیمه حرفه ای چندان دور از دسترس به نظر نمیرسه!و این خیلی خوشحالم کرد!اینجا من بیست و سه/چهار ساله ی ترم چندمی دانشگاه را تصور کردم که غبطه میخوره به شنونده های حرفه ای موسیقی و امیدواره یه روز یکی از همونا شه و شاید عصبانی بشه از دست خودش که چرا تو 17سالگی سعی نکرد یه چیزای قشنگی به خودش اضافه کنه...!

دو دیدگاه متفاوت که هر دو تا کاملا مهم هستن برای من!فقط اهمیت یکی زودتر نمود پیدا میکنه و اهمیت یکی دیرتر.و این بی اهمیت ترین قسمتشه البته!:دی

فکر کنم که ندونم میخوام چیکار کنم!با این اوصاف احتمالا فردا میرم و برای چهار جلسه ی بعدی باز هم ثبتنام میکنم!امیدوارم وقتی دارم انجامش میدم حس حماقت بهم دست نده.چون باید بدونم این منم که انتخابش کردم!و نباید اهمیتی داشته باشه که بقیه دارن تو اون 2ساعت تست میزنن یا نمیزنن!

بعدا نوشت:غبطه را اشتباهی با "ق" نوشته بودم که تصحیح شد!;-):-D

باریدی!؟

یک شعری هست که درست یادم نمیاد چی بود و پیدایش هم نکردم.با عذرخواهی قبلی از شاعر برای گند زدن به شعرش فکر کنم همچین چیز هایی بود:

گاهی بی وقفه

تند

بی وقت

...

ببار

باران بهار باش،اما ببار...!

نکته اش همین جمله ی آخر است.همین را داشتم با خودم زمزمه میکردم که:باران بهار باش،اما ببار...

پ.ن:اگر کسی درست شعر را میدونست خیلی لطف میکنه اگه تو قسمت نظرات بنویستش.مرسی:)

پرو ی لباس عروس!

کیانا گفت که آخر هفته میخوان با یاسی برن لباس ساقدوش پرو کنن.منم با اینکه میدونستم برای حصول اطمینان گفتم عه؟عروسیه؟

_نه بابا مسخره بازی!

من هم مثلا بدم نمی آمد بگوید بیا تو هم بریم!یا خودم بگم خب منم ببرین با خودتون!البته فک نکنم میگفتم!

به هرشکل!اونا مهمون داشتن و کیانا باید میرفت و جدا از اون هم وسط حرفامون پشتیبانش زنگ زد کیانا مجبور شد خدافظی کنه گفت بعد زنگ میزنه!و نزد خب!

با خودم فکر کردم گرچه کلی کار دارما،ولی بعدا وقتی دخترم خواست بگه که تو قدیمی هستی مثلا،میتونم خاطره ی پروی لباس ساقدوش با دوستام تو دوره ی نوجوونی رو تعریف کنم اونم با خودش فکر کنه عجب مامان باحالی داشتم من!زیرزیرکی هم بگه خوب شیطون بوده هااا...

می ارزه به گذشتن از تست ها!

اعلامیه!

خلاصه من خیلی خوشم میاد از این کار!اصلا از قبل به فکرش بودم!هرکی حس کرد همچین دیوونه بازی دلش میخواد انجام بده،من پایه ام!

ترجیحا یه دوست یکم سن بالاتر هم در نقش عروس همراهمون باشه دیگه خیلی خوش به حالمونه!

whom

حساس ترین جای زندگیم وایسادم،به خنده دارترین داستانم فکر میکنم

شایدم احمقانه ترین

خلاصه که سرم درد میکنه

coffee woman!

یه حسی بهم میگه یروز یه قهوه خور حرفه ای میشم...!

ایمان بیاوریم!

مثلا پ سرکلاس یک سوال پرسیده باشد و همه اشتباه جواب داده باشند و تو جوابت درست و توضیحاتت هم تفریبا درست باشد ولی دستت را نکنی بالا که جواب بدی!

مثلا تو 2ساعت باشد که جواب را بدست آورده باشی و ملت درحال بحث کردن راجبش باشند و پ هم خسته اش باشد و ذهنش یاری نکند آنوقت تو نگویی که جواب را بدست آورده ای!

یا مثلا وسط راه حل درستت دست از حل کردن بکشی چون باورش نداری

آخر کلاس یادت بیفتد به شعر فروغ گوشه ی جزوه ات بنویسی:ایمان بیاوریم به...!

پ.ن:یه مامانی داشت بچش که بهونه میگرفت رو  آروم میکرد،داشت میگفت،زبونک بنداز،زبونک بنداز...بعد من وسط رد شدن از خیابون خندم گرفته بود!:-D:-D

پ.ن2:پارسا به چیز میگه پیش بند!:-D:-D

یه گریه هایی!

خب احتمالا من نباید برم نیکولا رو بخونم

دارم فکر میکنم چرا باید توضیح بدم چرا نباید نیکولا رو بخونم وقتی خودم میدونم چرا و وقتی روزی ده بار این مصرع از ذهنم میگذره که گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش و وقتی از دادن آدرس اینجا به بعضیا پشیمونم و وقتی برگشتی بهم گفتی با فلانی صمیمی تری چون بیشتر از من میبینیش به هرحال!منم خیلی ها رو خیلی بیشتر از تو میبینم.ولی این باعث نمیشه که بهت فکر نکنم یا گاهی تو ذهنم باهات حرف نزنم یا گاهی فکر نکنم اگه تو بودی چی میگفتی یا چیکار میکردی.این باعث نمیشه که جاهاتونو باهم قاطی کنم.تو دوست صمیمیم نیستی یا دخترخالم نیستی که از بچگی مثل خواهرم بوده،ولی دوست صمیمیمم هیچ وقت تو نبوده.این باعث نمیشه که تو چشمت زل بزنم و بگم با فلانی صمیمی ترم چون از یکشنبه تا چهارشنبه هر روز 7:30 صبح به هم لبخند میزنیم و دست میدیم.نه اینا هیچ وقت باعث نمیشه همچین چیزی بهت بگم چون هیچ کدوم از اونا "تو" نیستن و تو هم جای هیچ کدوم از اونا رو نمیگیری.همیشه همه چیز را باید گفت آیا؟

نمیتوانی تصور کنی که چقدر حالم گرفته شده از رفتن خانم غزنوی.و نمیتوانی تصور کنی چقدر یادآوری آن "یه بار دیگه بگو!" یا آن چشم های گرد شده از تعجبش یا آن وقتی که داشت چادر سرش میکرد و من داشتم میرفتم که از در دفتر بروم بیرون یا همه ی آن وقت هایی را که با حوصله اثبات عدم وجود حد تابع از طریق دنباله یا حل کردن آن سوال با لانه کبوتری را توضیح میداد یا آن روز جلوی دفتر که کاپشن سبزم را پوشیده بودم و داشت راجب کرانداری و نامتناهی بودن حرف میزد و یادآوری خیلی چیزهای دیگر چقدر تا ته ته دلم را میسوزاند و چقدر راحت چشمهایم خیس میشود.

دقیقا دراز کشیده ام،نیکولا میخوانم به تمام شدن یکی از روزهایی که قرار بود استراحت کنم،به این که نادر ابراهیمی گفته خاطره ی عشق دیگر عشق نیست و من هم خودم این را میدانم و اینکه دلیل خوب نبودن حال این روزهایم را نمیدانم و به این که به تو ربط دارد یا نه فکر میکنم.

فردا کلاس دارم و به این فکر میکنم که استراحتم را خراب کرد با وا تفاقا از معدود چیزهایی که باعث میشود به بلند شدن و یک کاری کردن فکر کنم خود اوست.از معدود چیزهایی که یک حس امید و یک حس دوست داشتن میدهد.

چقدر دوست داشتم دکور اتاقم را از پایه و اساس عوض میکردم...!

قاسم داره میره،و من عین چی سرمو خم کردم رو صفحه ی گوشی تایپ میکنم و وقتی داره کیفشو از در میبره نگام میکنه و نمیدونم به چی فکر میکنه.فکر کنم به این که دارم به یکی پیام میدم یا اینکه مثلا من حالم هیچ وقت خوب نیس!

سارا!چقدر دلم میخواست اینجا بودی،آن چارراه را هنوز گند نزده بودند تویش و با همان آرامش خیال قبلی میرفتیم راه میرفتیم پلاستیک سیب از دستم ولو میشد وسط پیاده رو و در حالی که غش غش میخندیدیم از زیر پای ملت جمعشان میکردیم و بعد میرفتیم کاغذ دیواری جدید خونتون رو نشونم میدادی باهم ذوق میکردیم و بعد میرفتیم یواشکی پیراشکی میخوردیم!

معلم عزیز

خانم غزنوی رفت...

و من دلم براتون خیلی تنگ میشه خانم غزنوی عزیز...:)

این هفته

الان من چن قسمتم

یک قسمتی که میخواهد بنشیند بعضی وقت های رضایا گوش بدهد و چرند ببافد به هم،یک قسمتی که میخواهد دراز بکشد یک عاشقانه ی آرام نادر ابراهیمی را بخواند و به فردا فکر نکند.مثل شب های تابستان دیگری که تا صبح کتاب میخواند و فردا هم چیزی برای فکر کردن نداشت.یک قسمت دیگری هم هست که میخواهد از اتاق برود بنشیند تو سالن تلویزیون نگاه کند و از این کارها.

همه ی این ها آن قسمت از من هستند که میخواهد بگیرم بخوابم و الان اصلا حال و حوصله و عذاب وجدان و اینها ندارد.الان کاملا میخواهد بخوابد فقط.

یک قسمت دیگرم هست که دارد به این فکر میکند که چقدر ریاضی را دوست دارد و دارد میگوید که خودم هم میدانم آن حرف های بالایم را نباید جدی گرفت و بیایم بنشینم تست هایم را بزنم.فردا مثل آدم 7بیدار شوم برم مدرسه و بعد هم کلاس فیزیک.

من هم نشستم آهنگ گذاشتم و تعریف دنباله ای حد گاج را شروع کردم به زدن.

آن قسمتی که نمیدانم کیست آهنگ را برمیگرداند که دقیق گوش کند،که چرند ببافد که فکر کند کجایی و داری چکار میکنی و کلا قسمت عمده ی وجودم[دست به یکی کرده اید؟]من را خوابانده،یک بیخیال کننده ی موضعی تزریق کرده بهم ایستاده بالای سرم دارد برایم چرند میبافد.

من هم دراز کشیده نگاهش میکنم و به این فکر میکنم که این هفته تعطیل میشویم دیگر.

چاتار هم برای خودش میخواند که بی شب افروزی ماندنت...