چهارسال از موعدش گذشته و من هنوز دارم بهش فکر میکنم.
اگه این علافه دووم نیاورد چی؟اگه نتونستی بخونی چی؟
وجود تعداد کثیری از افراد رشته های ریاضی خونده در اطرافت که درشون رضایتی دیده نمیشه تو رو به این فکر وامیداره که نکنه منم یکی از اونا شم؟
از هرطرف به قضیه نگاه کنی من آدمی نیستم که تا آخر عمر بخوام به یکی دیگه،حالا هرکی باشه،متکی باشم.من باید شغل و درآمد داشته باشم.باید.
این میشه که با خودت میگی تغییر رشته بدیم بریم تجربی.زیستو کلاس میگیریم بقیه اش هم که حله.با خودت میگی دکتر شدنم بد نیست.و فکر میکنی که چرا هیچ وقت سعی نکردی خوب بهش فک کنی و پیش خودت خوب جلوش بدی.
به انسانی خیلی فکر نمیکنی.چون وکیل شدن دیگه واقعا راست کار ما نیست.و بقیه ی فرصت های شغلیشم برتری خاصی نسبت به فرصت های شغلی ریاضی نداره.
میدونی چی میشه که این فکرا به سرت خطور میکنه؟اینکه دیدی رتبه 2/3رقمی شدن کار آدمایی نیست که از یه قسمت خاص آسمون پرت شدن پایین.حالا هرچقدرم که همه عمرت تو و آدمای مربوط بهت همچین باوری داشتین و هرچقدم که یه سری حرفا رو اعصابت باشه.
یکی نیست بگه تو که همه عمرت رفتی دنبال علاقه هات و هرچی دوست داشتی کردی و بهش رسیدی،چرا برگشتی به من میگی حالا جوونی شور برت داشته؟؟تو که حالا 10/15سال از من بزرگتری هنوزم در حال شوری واسه چی به من اینجوری میگی؟
اووووف...
میدونی،این یه مسابقه است که پرتت کردن توش.اگه بخوای وایسی و فک کنی که چی درسته چی نیست،چی میخوای چی نمیخوای؟بیییییب....کلی آدم ازت جلو زدن.باید چشماتو ببندی و با آخرین توانت بدویی.شاید گاهی اون وسطا چشماتو نیمه باز کنی که بازم باد با سرعت میخوره بهشون و بازم چند نفری ازت جلو میزنن.
آدم چی میتونه بخواد؟
به قولی:من میخوام ببرم!از هر راهی که شده
خوب گذروندن 1سال سخت و بردن حالمو خوب میکنه.چشمامو میبندم و میدوم.رو همه چی.خانم فیض گفت زندگیتونو بزارید.از هممه چی بگذرید این 1سال.چیزای زیادی واسه گذشتن ازشون ندارم به جز یه مشت دلتنگی و کلاس موسیقیم و کتاب خوانی.
چشمامو میبندم حتی تو بیداری...
