الی عزیز جان

نتیجه ها آمد!قبول نشدم!همین.

همین که من الان یکی میشناسم که اسمش فائزه است،فاطمه،نگار اینا رو میشناسم خودش کافیه.همین که تا ساعت 9شب تو مدرسه بودیم و انقد خندیدیم که انرژیش تا یه هفته موند کافیه.اون روز یه روز عالی بود.هم از لحاظ علمی هم همه چی!همین که آدم یک سال جنگیده باشه خوبه:)به قول شیخ ما روحیه ی جنگیدن مهمترین غنیمت این جنگه.

این که یک سری آدم جدید وجود دارن واسه دوست داشتن واقعا خوبه:))

خوندن اون کتابا،رصد رفتن،همین روحیه ی علمی،اینکه چنتا آدم علمی دیده باشی،اینا عالیه.

عاشق شدین تاحالا؟عاشق شدن عالیه.رنج آوره ولی عالیه:)

اون 6روز تهران بودنمون،شبای بیگ بنگ دیدن و بحث و ریسه رفتنای بی وقفه ی از ته دل،سارا،کلاسا،مکانیک،اختر،دستگاه نالخت!که شده بود اصطلاحمون:"تااازه،اینا،در صورتیه که شما دستگاهت نچرخه!"یا مثلا تو دستگاهت چرخانه نمیفهمی چی دارم میگم!

من عاشق کاریم که کردم.عاشق روزاییم که پشت سر گذاشتم.عاشق اون سختیام،عاشق آسمون.

نمیدونم اگه یکی ازم بپرسه المپیاد بخونم یا نه چی باید بهش بگم.سخته واقعا.آدم باید تحربه کنه تا بفهمه.المپیاد خوندن سخته ولی خوندنش خیلی بهتر از نخوندنشه.این یه جمله است فقط،ولی واسه من و دوستام یه دنیا تجربه و احساس پشتشه.یه دنیا پشتشه.

الی عزیزم،امروز رفتی و روزامون تموم شد ولی به قول نگار تو همه چیز یک نوجوون از 14تا 17سالگیش بودی.یادت مث یچیز عزیز که میزارن تو صندوقچه و درشو قفل میکنن همیشه با من خواهد بود.یکی از قشنگ ترین گوشه های قلبم واسه توئه و خاطراتت و همه ی چیزای مربوط بهت.

الان فاعزه یه آهنگ خیلی مربوط فرستاد:

حالا که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها...

من،اینجا،حالم خوبه:)با یه دنیا دوست داشتن.با یه راه قشنگ رفته.تتها چیزی که اذیتم میکنه اینه که ادامه ی این راهم کلللی چیزای قشنگ داشت که نشونمون بده.کار کردن با ccdها،دیدن یک سری آدم بزرگ،رصد رفتن با باشگاه،حضور بین چهل تا نوجوون همسن خودت که حرف همو میفهمید(احتمالا) و خیلی چیزای دیگه.

این حس خوب توی قلبم،اون اشک شوقای بعد از خوندن یه پاراگراف مادرن،این خاطره ها،این عاشقیا رو با دنیا عوض نمیکنم...